‘Steeds gaat het om durven los te laten, je durven toe te vertrouwen en in die zin, sterven, om te ontdekken dat je dan nieuw leven geschonken wordt, verrijzenis.’

‘Ruim een jaar geleden verloor mijn vriend zijn kleinzoon, een jongetje van zeven, in een auto-ongeluk. Als we samen zitten te eten vraag ik hem ernaar. Onmiddellijk stromen zijn ogen vol.’

‘Hoe werkt God? Hoe wij mensen werken, weten we wel: Wij laten onze handen wapperen en onze hersens kraken. Maar hoe werkt God?’

‘”Ik heb in de telefoon van mijn man gekeken”, zegt de vrouw. “Dat doe ik nooit. Ik vind het zo erg. Want nu weet ik, nu weet ik dat hij … dat hij stiekem een feest voor me organiseert”.’

‘Een enkele keer ontmoet je iemand wiens aanwezigheid iedereen vrolijker lijkt te maken, iemand die zelf straalt en de mensen om hem heen laat stralen. In de katholieke kerk is het een van de criteria voor een heiligverklaring.’

‘Wij moeten leren te “leven van wat komt”, zegt mijn medebroeder Erik Borgman in zijn boek met die titel. Maar dat is toch iets anders dan wat Raoel doet. Hij leeft bij de dag, maar is niet vrij’, vertelt Suzanna Louwerse.

‘We ruimden haar spullen op en stopten dat in dozen. Bij ons wonen lukte niet meer. We hopen dat het haar goed gaat.’

‘Op een dag bracht ik een ernstig zieke man naar het ziekenhuis. Hij had niemand, zei hij.’ Eerste radiominiatuur van lekendominicaan Suzanna Louwerse.

‘De modernisering van de Wet op de lijkbezorging benauwt me een beetje. Ik kreeg het gevoel dat we na onze dood niets meer zijn dan een afvalproduct; kwantificeerbaar in kosten en vooral milieubelastend.’

‘De afgelopen tijd werd ik geconfronteerd met  uitzichtloze situaties, die me danig van mijn stuk brachten. In mijn sombere buien dacht ik wel eens: bestaat er wel zoiets als toekomst?’

‘Gelukkig zijn onze neefjes en nichtjes nog te porren voor een ouderwets gezelschapsspelletje. Of zij daarbij iets van God zullen ervaren betwijfel ik, maar zo is het voor mij wel’, vertelt Karin Bornhijm in deze radiominiatuur.

‘Het is niet alleen dankzij de dementie dat hij iedere dag omarmt; hij is altijd blij en nieuwsgierig geweest naar iedereen die zijn pad kruist.’

‘”Wat kan ik nu zeggen over het Geheim?”, zei mijn nu stokoude medebroeder Jan Nieuwenhuis (foto). Ik mis deze heilige schroom vaak bij predikanten.’

‘Ineens drong het tot mij door: Jezus heeft zich uitgelachen gevoeld! Ik voelde mij als kind ook nog wel eens uitgelachen en dat was eenzaam. Maar ik bleek ermee in het gezelschap van Gods Gezalfde.’

‘Overal proberen we risico’s te mijden, onzekerheid te voorkomen en te zorgen dat niets gebeurt zonder reden of plan. Alsof we het leven eronder willen krijgen. Dat lukt ons niet.’

‘Stel je ziet mensen met een relatie en je vraagt ze: wat jullie allemaal doen samen, kan dat niet zonder dat je van elkaar houdt? Het is een rare vraag, natuurlijk. Maar als het om geloof gaat, stellen mensen een dergelijke vraag geregeld.’

Hoe kunnen we het over waarheid hebben in een post-truth-society? Volgens de Franse dominicaan Lacordaire is waarheid een persoon.

‘Hoop is dus een gezindheid om door het hopeloze heen te kunnen zien. Dat houdt je op de been.’