‘De boodschap is dat God zijn armen om onze geschiedenis slaat, wat er ook gebeurt; dat “het goed komt”, maar anders dan wij denken.’

In alle onzekerheid van onze tijd, zeker nu corona als een muterend monster ons in de greep houdt, verlangen we meer dan ooit naar bevrijding, verlossing, redding.

Dat is de werkelijkheid waarin dit jaar het Kerstkind wordt geboren; dat is de werkelijkheid van óns in deze donkere dagen.

Een klein groepje gelovigen krijgt van Paulus een peptalk. Het is de gemeente in Tessaloniki. Zij kan de brief goed gebruiken, omdat zij in duistere omstandigheden leeft.

God spreekt ons moed toe, Hij schenkt vrede en Hij is onze redding, maar geldt dat ook voor mij?

Wat als wij aanstaande vluchtelingen zijn?

Iedereen die wel eens vol vertwijfeling en verdriet aan een ziekbed van een geliefd mens heeft gezeten weet dat “wachten hard werken is.” Datzelfde geldt voor een jong stel dat een kindje verwacht.

‘Wees waakzaam!’ Waakzaam blijven is vaak geen probleem als je graag op iemand wacht of als je naar iets groots verlangt.

Gods vertrouwen in ons met wantrouwen beantwoorden is ten diepste ongeloof, onverbondenheid, bandeloosheid.

Wijs ben je, als je geestkracht durft binnen te laten in je leven.

We worden gezonden om voor niets te geven wat wij voor niets ontvangen.

Af en toe vraag ik mij oprecht af of ik nog wel van deze wereld ben.

‘Wees niet bang en bedenk je persoonlijke feestjes.’

‘Gelukkig wij wanneer we mensen in hun broosheid dragen.’

‘Het missen van de Mis – heel stiekem zou je wensen, dat dit virus-van-het-missen zich breder en breder zou verspreiden en tallozen opnieuw zou bekruipen.’

Wij moeten opnieuw leren horen wat er van ons gevraagd wordt en daarvoor moeten wij tal van vormen van verdoving en verblinding zien te doorbeken.

Zou het kunnen zijn dat sterven aldus de ultieme levensdaad wordt?

‘Zolang ik mijn ziel niet hinder om met liefde in het leven te staan, heeft deze ook genoeg bewegingsvrijheid in kleine ruimtes of beperkingen.’