De belangrijkste week van ons kerkelijk jaar is begonnen – toch kom ik er maar niet voor in de stemming, met dat coronavirus om ons heen.

Kunnen wij in deze periode dat we in ‘quarantaine leven’ toch ziende blijven wat er om eens heen gebeurt?

‘Een diepe duisternis hangt over onze pleinen, straten en steden.’

Wat een energie komt er vrij vanwege de coronacrisis!

‘Ook wij weten nu wat het betekent om afstand te moeten houden.’

Abraham: #HeToo!

‘We zijn stof in het universum. Maar we zijn stof waar God van houdt.’

‘De veertigdagentijd is een tijd om ons opnieuw te laten roepen door wat verontrustend en onbegrijpelijk is.’

En wij die een ander ontmoeten mogen iets van Gods liefde en trouw, Gods goedheid belichamen: dit is het, denk ik, waar het in ons bestaan om draait.

De mens mag zichzelf wat kleiner maken.

‘Wij mogen niet zwijgen tegenover onrecht – ons christen-zijn moet niet een soort vernis zijn, iets oppervlakkigs van een paar woorden en gewoonten.’

Licht, zusters en broeders, is wat ons wacht; aan het eind van ons leven, maar ook nu al.

Het vraagt in sommige omstandigheden veel moed om zacht te zijn en geen geweld te gebruiken, ook geen verbaal geweld.

Er zijn critici die zeggen dat paus Franciscus onduidelijkheid schept, dat hij zich niet genoeg als leider profileert.

Niet alles wat we horen, bouwt ons op, geneest of versterkt ons – alles is niet het woord van God, hoe hard we ook luisteren.

‘Malum non habet in Deo ideam’ heeft Thomas van Aquino geschreven, in God is geen idee van het kwaad – het lijkt een theologenredenering, het is een uitnodiging.’

‘Hier moet ik zijn, daar waar mensen met elkaar beginnen en het leven opbouwen.’

‘Wij zijn op elkaars goede wil aangewezen.’