De grond onder alle sores, het ankerpunt te midden van alle vragen en vertwijfeling is die van de ervaring dat we gedragen worden.

‘Niet te stuiten leven, een overweldigend kunstwerk – je wordt als het ware uit jezelf getrokken en ingezogen in dat wonder.’

‘Als je echt van iemand houdt, dan luister je naar wat hij te zeggen heeft en je doet er wat mee.’

Wie leeft, neemt nu eenmaal het risico te sterven.

‘Roeping is een initiatief van God, maar ook een antwoord van onze kant. Stellen we het uit? Stellen we het af? Of laten we het toe?’

‘Als ik de laatste weken ’s ochtends het klooster in kom, vanaf de Assendorperstraat, zijn de deuren op slot.’

‘Ga van de hyper-virtuele, vleesloze wereld naar het lijdende vlees van de armen: dit is de bekering die we moeten ondergaan.’

Luister naar deze klaagzangen, een verzameling poëtische uitingen van de pijn veroorzaakt door de verwoesting van Jeruzalem in 586 v.Chr.

De belangrijkste week van ons kerkelijk jaar is begonnen – toch kom ik er maar niet voor in de stemming, met dat coronavirus om ons heen.

Kunnen wij in deze periode dat we in ‘quarantaine leven’ toch ziende blijven wat er om eens heen gebeurt?

‘Een diepe duisternis hangt over onze pleinen, straten en steden.’

Wat een energie komt er vrij vanwege de coronacrisis!

‘Ook wij weten nu wat het betekent om afstand te moeten houden.’

Abraham: #HeToo!

‘We zijn stof in het universum. Maar we zijn stof waar God van houdt.’

‘De veertigdagentijd is een tijd om ons opnieuw te laten roepen door wat verontrustend en onbegrijpelijk is.’

En wij die een ander ontmoeten mogen iets van Gods liefde en trouw, Gods goedheid belichamen: dit is het, denk ik, waar het in ons bestaan om draait.

De mens mag zichzelf wat kleiner maken.