Wat betekent de menswording van God voor de menselijke waardigheid? Een kerstoverweging van Richard Steenvoorde o.p.

‘Wachten is als luisteren: je zegt niets, je handelt niet. Je staat “slechts” open.’ Adventsmeditatie van lekendominicaan Anneke Grunder.

Door een stom misverstand is het voorwoord van theoloog en lekendominicaan Erik Borgman in ‘Leven in volheid’ weggevallen in de uitgave (in de eerste druk althans). Lees het hier: ‘Geloof verliest het vandaag de dag niet zozeer van actief ongeloof, maar verdampt omdat het lijkt of het niet uitmaakt.’

‘De laatste tijd ben ik vastgelopen, de coronatijd en de toename van de jaren terwijl allerlei verwachtingen blijven verder lopen hebben hun tol geëist’.

In de vierde strofe van het Rorate klinken vanuit een heel andere tijd en omstandigheden opnieuw de woorden van Jesaja: ‘Troost… Troost mijn volk’ (Jes. 40,1-8).

‘Toen ik haar vroeg hoe ze zich voelde, zei ze: “Moe, ik ben ontzettend moe.” Ze had de energie niet meer om te strijden, haar lichaam was op. Haar man zei: “Nog één nachtje slapen lieverd”.’ Radiominiatuur van Roy Clermons.

Thjum Arts, kersvers winnaar van het Cameretten-cabaretfestival, opent samen met lekendominicaan Sipke Draisma de rij van zes korte digitale optredens over leven in volheid.

Sebastiano Maggi kreeg faam als prediker, maar meer nog door zijn combinatie van bestuurlijke striktheid en persoonlijke aandacht en vergevingsgezindheid.

‘Iemand was de zin in het leven kwijt; hij ging naar een abdij en hoopte op een aanwijzing van een monnik die zijn leegte zou kunnen vullen.’

De 3e strofe van het Rorate Coeli nodigt ons uit om stil te staan bij wat we verlangen, bij waar we om bidden. ‘Uw Rijk kome, uw wil geschiede.’

‘Ze ligt op de revalidatie-afdeling en is gefrustreerd, omdat haar man steeds tegen haar zegt: “Het is wat het is”.’ Radiominiatuur van Roy Clermons o.p.

Tussen 1905 en 1931 werkten er Nederlandse dominicanen in het groothertogdom Luxemburg. Hun aanwezigheid vormde een sluitstuk van wat begonnen was op een provinciaal kapittel van ordesprovincie Teutonia in Utrecht (1292), waartoe toen ook een groot deel van de Nederlanden behoorde.

‘Ook ik prijs de hemelse Vader omdat dit vandaag gebeurt, hier en in de hele wereld: God openbaart zijn Koninkrijk aan de kleinen.’

De tweede strofe van het Rorate begint met een schuldbelijdenis, die in schril contrast lijkt te staan tot het hoopvolle refrein van vorige week. Misschien klinkt hier een besef door dat we voor ‘deze-wereld-omgekeerd’ afhankelijk zijn van Gods genade.

‘Maar als het geloof verdwijnt, stopt het Sinterklaasfeest niet. In veel families gaat het feest, van geven en ontvangen gewoon door.’ Radiominiatuur van Angela Nguyen-Bruens.

‘Trouw aan de traditie en voortdurende vernieuwing betekenen geen tegenstrijdigheid, integendeel – maar dan moeten er wel enkele zaken grondig bijgestuurd worden.’

Als een klein helend gebaar in deze ongewone adventstijd maakt lekendominicaan Jacqueline Huizinga deze weken een kleine meditatie bij de strofen van het adventslied Rorate Caeli.

‘Laat de kinderen tot mij komen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij. Dat heeft mij altijd geboeid, want ik werk al veertig jaar in het onderwijs.’ Radiominiatuur van Angela Nguyen-Bruens.