In memoriam

Ter gedachtenis aan Wim Nielen

n het Berchmanianum in Nijmegen overleed op 11 november 2009 Wim Nielen, dominicaan, op 85-jarige leeftijd. Bij zijn afscheid sprak de provinciaal overste van de dominicanen het in memoriam uit.

Gij hebt, O God, dit broze
bestaan gewild, hebt boven
’t nameloze mij uitgetild.

(Ad den Besten)

Wim werd geboren op 8 oktober 1924 in ’s Hertogenbosch. Hij kreeg de namen Wilhelmus Franciscus Johannes Maria. Zijn ouders waren Stephanus Petrus Anthonius Nielen en Catharina Maria Clerks. Wim was de oudste van zes kinderen. Zijn vader stierf jong. Wim werd als een vader voor de anderen.

Wim zat aan de B-kant. Hij deed eindexamen MULO – B in 1940. Drie jaar later deed hij eindexamen HBS – B, om vervolgens in de volgende 3 jaar aan de MTS te studeren. Hij volgde daarna een HBO opleiding, die hij mocht afsluiten als ingenieur. Hij werkte een aantal jaren bij Siemens.

Hij besloot toen echter een andere weg in te slaan. Hij koos ervoor dominicaan te worden. Na een jaar op het Dominicuscollege Latijn en Grieks gestudeerd te hebben, trad hij in bij de dominicanen in Huissen, waar hij – na een jaar noviciaat – op 18 september 1955 zijn professie aflegde.

Na de jaren in Zwolle, toog hij in 1958 naar het Albertinum, om daar vier jaar theologie te studeren. Op 25 juli 1961 werd hij priester gewijd.

Wim was een korte periode verbonden aan de Maria Geboorte-parochie in Nijmegen, om in 1964 terug te keren naar het Albertinum, waar hij de zorg kreeg voor de financiën en het onderhoud van het huis. Gedurende vier jaar was hij tevens, samen met Hein Schaeffer en Lucas Grollenberg, verbonden aan de studentengemeente in Nijmegen.

In 1979 wordt hij gekozen tot prior in Venlo. Dat zal hij blijven tot hij op het kapittel van 1985 samen met Karl Derksen gekozen wordt tot co-provinciaal, met een herkeuze in 1989. Opnieuw woont Wim dan weer op het Albertinum.
Hij is na een paar jaar het Albertinum ontgroeid. In januari 1990 kiest hij er heel uitdrukkelijk voor om medebewoner te worden van de Brigittenstraat in Utrecht. Wim heeft daar goede jaren gehad. In het begin kon hij van harte meedoen in alle klussen van het huis.
Langzaamaan sloeg echter de ziekte van Parkinson toe, wat hem noopte in 2004 zijn intrek te nemen in het Berchmanianum. Al namen zijn krachten af, hij kon zich daar aanvankelijk nog goed bewegen. Met veel plezier nam hij deel aan een gespreksgroep in het huis.

Dit jaar ging Wim ineens heel hard achteruit. De laatste maanden zijn heel zwaar voor hem geweest. Hij overleed afgelopen woensdag 11 november. Uit solidariteit met zoveel mensen die de afgelopen jaren uit deze wereld moesten verdwijnen zonder ergens een spoor achter te laten, koos Wim er voor zijn lichaam na zijn dood te laten verbranden en de as te laten verstrooien.

Wim was een man, die betrokken was op zijn medebroeders en familie. Hij is ook vele jaren met hart en ziel verkennersleider geweest. In die tijd is hij ook als ‘brancardier’ mee naar Lourdes geweest. Heel lang heeft hij met de brancardiers contact onderhouden.
Het was niet voor niets, dat hij vele malen door zijn medebroeders gevraagd werd om hun overste te zijn, zowel in Venlo als prior en later acht jaar in het bestuur van de Nederlandse provincie van de Dominicanen.nadat hij jaren lang als econoom de zorg gehad had voor zijn medebroeders op het Albertinum.
Hij was van vele markten thuis. Hij wist over heel veel mee te praten. In de bijeenkomsten kon hij – soms de indruk gevend, dat hij afwezig was – aan het slot heel precies weergeven welke kant het op moest.

We zijn Wim dankbaar voor het vele wat hij voor ons en anderen betekend heeft.

Moge hij nu rusten in Gods vrede en licht!

Ben Vocking o.p.